జామచెట్టు నవ్వింది!!

చెట్లు పండ్లెందుకిస్తాయి?

పిల్లలూ, ఉడతలూ, చిలకలూ అవి తమకోసమే అనుకుంటాయి. మనం, పెద్దవాళ్లం, తమ జాతిని విస్తరింపజేయటం కోసమే చెట్లు పండ్లనిస్తాయని చెప్పుకుంటాం- మనసులో మాత్రం, మనమూ ఆ పండ్లన్నీ మనకోసమేననుకుంటాం. దేవుడు మనిషిని తనలా సృష్టిస్తే, మనిషి దేవుడిని తనలా సృష్టించాడట!

ఏమో, అందరూ ఎవరికి తోచినట్లు వాళ్లు అనుకుంటూ ఉంటే, అసలు సృష్టికర్తలైన ఆ చెట్లు నవ్వుకుంటూ, సంతోషంగా తలలూపి, పండ్లను ఇంకా క్రిందికి, క్రిందికి అందిస్తున్నాయేమో.

లేకపోతే ఏ చెట్టుకాకారణాలుండచ్చు. ఒక్కో చెట్టును ప్రత్యేకంగా అడగాలేమో, నువ్వెందుకు కాయలిస్తావని. అయితే సామాన్యంగా ఏ చెట్టూ ఈ ప్రశ్నకు సరైన జవాబిస్తున్నట్లు లేదు-

ముఖ్యంగా మా ఇంట్లో జామచెట్టు. ఎంత అడిగినా ఉలకదు, పలకదు.

మామూలుగా ఎలాగూ మాట్లాడదు. కొంచెం కవితావేశంతో అడిగితే వేరే ప్రశ్నలన్నిటికీ జవాబిస్తుంది, కానీ ఈ ప్రశ్నకు మాత్రం మౌనమే సమాధానం. అది ఇలా జవాబు చెప్పనప్పుడల్లా నేను ఉక్రోషంతో ఉడుక్కునేవాణ్ణి. నా అంతటివాడికి
జవాబియ్యట్లేదని చిన్నబుచ్చుకునేవాడిని.

అలా జరిగిన ప్రతిసారీ జామ చెట్టు కలవర పడేది. తన మొద్దు మొద్దు ఆకుల్ని నాకు తగిలించేందుకు పెళుసు కొమ్మల్నే కొద్ది కొద్దిగా వంచేది. కాయల్ని, పండ్లని నాకు ఇంకా దగ్గర చేసి అందుకొమ్మని సైగలు చేసేది.- కానీ జవాబు మాత్రం ఇచ్చేదికాదు.

లక్షలమందికి తన ప్రవచనాలతో స్ఫూర్తినిచ్చి తరింపజేసిన బుద్ధమూర్తి కొన్ని ప్రశ్నలడిగితే మాత్రం ముని అయ్యేవాడట. అలా మౌనంతో ఆయన ఉరిమితే, ఆ ఫెళ ఫెళలకు ప్రశ్నించిన వాళ్ల అహంకారం పగిలి అంతర్గంగ ధారలై పారేదట!

మా జామచెట్టు మౌనం మరి నన్నేమీ చేయలేకపోతోంది ఎందుకో. బండబారిన నా హృదయాన్ని తాకేంత శక్తి దాని మౌనానికి లేదేమో ఇంకా. నా అహంకారాన్ని స్పృశించేంత చనువు తీసుకోలేక ఊరుకుంటోందేమో, మరి.

చిన్నప్పటినుండి దాన్ని సాకింది నేనే. ఓ రోజు ప్రొద్దునే పళ్లు తోముకుంటుండగా ఉమ్మివేసే చోట బుజ్జి బుజ్జి ఆకులు వేసిన చిన్న మొక్క కనిపించింది, పదిహేనేళ్ల క్రితం. అప్పట్లో దాన్ని జాగ్రత్తగా త్రవ్వి తీసి, మా ఇంటి పెరడులో తలుపుకెదురుగా నాటి, రోజూ అదెలా ఉందని చూసేవాళ్లం. తరువాత్తరువాత పట్టించుకోవలసిన వాళ్లు వచ్చేసరికి దానిపై శ్రద్ధ తగ్గింది. పండ్ల కాలంలో తప్ప ఇతరసమయాల్లో పెద్దగా తలచుకోలేదు. ఇప్పుడు పిల్లలందరికీ రెక్కలొచ్చి ఎగిరిపోయారు, మేమూ, జామచెట్టూ మిగిలాం మళ్లీ.

మధ్యమధ్య పిల్లలొస్తారు, వాళ్ల పిల్లలతో. మళ్లీ సందడి. అందరూ నవ్వుతారు, హడావిడి పడతారు, కష్టాలు, సుఖాలు పంచుకుంటారు, కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటారు, సలహాలిస్తారు, పెరట్లో చెట్టునెక్కి వెతుక్కుంటారు, వెళ్లి పోతారు, ఇంకోసారి
వచ్చేందుకు. వాళ్లు వచ్చేసరికి చెట్టంతా పళ్లతో నిండి ఉంటే ఎంత బాగుండు! ఇన్నాళ్ల పెంపకమూ ఫలించినట్లౌతుంది.

మేం జామచెట్టును ఎందుకు పెంచాం, అసలు? కాయలకోసమేనా? కాదేమో. కొత్తగా కట్టిన ఇంటికి జామచెట్టు అందంకాదూ? ఆ జామచెట్టు చిన్ని మొక్కగా ఉన్నది, పెరిగి పెద్దదౌతుంటే, రోజూ కొన్ని ఆకులూ, రెమ్మలూ, కొమ్మలూ వేసి ఎదుగుతూ సంతోషంగా ఊగితే, దాన్ని తగిలి పులకించిన గాలి, మాకు గిలిగింతలు పెడితే, దాని పూల కమ్మని వాసన తెలిసీ తెలీని మా మనసుల్ని ఉల్లాస పరిస్తే, ఆ హాయిని సాంతంగా, సొంతంగా అనుభవించాలనే స్వార్థం లేదూ, అందులో? చిన్న పిల్లల్ని పెంచటంలో ఉన్న ఆనందం కొంచెం కొంచెంగా అర్థమౌతున్న ఆరోజుల్లో ఇంకో మూగ ప్రాణి మా చెంత పెరిగి పెద్దదైతే చాలునన్న ఆత్మానందం లేదూ, దాని వెనక? ఇంకా చెప్పటానికి రాని, మాటలకందని భావనలు ఎన్ని ఉంటాయో?

ఎవరైనా నువ్వెందుకు పెంచావని నన్నడిగితే, నేను ఏం చెప్పగలను, నిజంగా? అయినా మా కోరిక మాత్రం చావదు. ఆ చెట్టు మా సొంతం. మా సొంత చెట్టు ఇంకా ఇంకా కాయలు, పళ్లు ఇస్తూనే ఉంటుంది. అదిచ్చే ఆ పళ్లన్నీ మా సొంతమే. వాటిని మేం తింటాం- మేమూ, మా పిల్లలు, వాళ్ల పిల్లలు- అంతే. వేరే వాళ్లకు మేం ఇస్తే ఇస్తాం, లేకపోతే లేదు. మా ఆస్తి ఇది. ఇతరులెవరికైనా జామకాయలు కావాలంటే మమ్మల్ని అడగాలంతే. మేం ఇచ్చి దాతలమని పుణ్యం, పేరు గడిస్తాం- ఇవ్వకపోతే తిట్లు తినటంలేదూ, మరి?

కానీ, జనాలు...! ఊరుకోరు. ముఖ్యంగా అలగా జనాలు. ఆ ప్రక్కన గుడిశల్లో ఉంటారే, శుచీ శుభ్రతా తెలీని జనాలు, పిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో తెలీక తమ మాదిరే అడుక్కు తినేలా తయారు చేసే వాళ్లు, వాళ్ల పిల్లలు- వాళ్ల కళ్లన్నీ మా జామచెట్టు మీదనే. స్కూళ్లూ, బళ్ళూ ఎలాగూ లేవు. వాళ్లకు, పిల్లలకీ అంతే, పెద్దలకీ అంతే- సమయం అనేదే లేదు- పొద్దు పొడిచింది మొదలు గోడ వెనక్కే చేరతారు. కట్టెలతో, రాళ్లతో పండ్లు తెంపేందుకు చూస్తారు, వాళ్ల సొంత చెట్టుకు మల్లే. మేం చూసి అరవకపోతే, పరిగెత్తుకొచ్చి తిట్టకపోతే గోడనెక్కేస్తారు కూడాను!

అన్నీ వట్టి ఈ జామకాయలకోసమే. బజార్లో దొరుకుతాయి- కొనుక్కోవచ్చుగదా? ఎందుకు, మా పళ్లే ఆశించాలి? ఈ పిల్లలు ఊరికే రారు. రాళ్లు వేస్తారు. ఆ రాళ్లు ఇంటివాళ్లకు, ఇంటికి ఎవరికి ఎక్కడ తగుల్తాయో చెప్పలేం. కొందరైతే ఏకంగా వంకీ కర్రలు, బుట్టలు పట్టుకొని వస్తారు.

పిల్లలేనంటే, పెద్దవాళ్లు ఇంకా అతి అయిపోయారు. వచ్చి గుమ్మానికి ఎదురుగా మునివేళ్లమీద నిలబడి వంకీ కర్రల్తో పండ్లు కోసుకుంటుంటే చూసి, అరుస్తామా, "ఏమయ్యా, ఏమ్మా, పనిలేదా, చెట్టు మీదే అనుకుంటున్నారా? సిగ్గు లేకుండా అంత బాహాటంగా కోసుకుంటున్నారా, కనీసం అడగాలన్న జ్ఞానం కూడా లేదా? అడిగితే మేం ఇవ్వకపోదుమా, ఓ కాయ? అంత సభ్యత, సంస్కారం లేకుండా ఇంకోళ్ల ఇంటి లోపలి చెట్టు కాయలు తెంపుతున్నారేం?" అని, వాళ్లంటారు- " సరే, మీరు లేరు అనుకొని కోసుకున్నాం. ఇప్పుడు వచ్చారు గదా, మా పాపకు కావాలట, కొన్ని పండ్లు మీరు ఇవ్వండి ఇప్పుడు". అలా అంటూండగానే మరో నాలుగుపళ్ళు వంకీ కర్ర బారిన పడతాయి. అరవటం తప్ప ఏమీ చేయలేని బుసకొట్టే ముసలి పాముల ముఖాలు ముడుచుకు పోతై. ఇంకొంచెం గొంతు పెంచేసరికి- " మరీ అంత కోపం వద్దు సార్, ఏదో పిల్లలు, కొన్ని పండ్లడిగితే ఇస్తే మీదేం పోతుంది?" అంటారు.
పండే రోజుల్లో గుంఫు తరువాత గుంపు- ఇదే వరస...

వాళ్ల బారినుండి తప్పించుకునేందుకు చెట్టునంతా- పచ్చిచి, పండువీ అన్నిటినీ ఊడ్చేయటం కూడా చేశాం, కొన్నిసార్లు. అలా కోసిన కాయల్ని మేం తినలేక, అవి పండిపోయి, ఎండిపోయి, మురిగిపోతుండగా గోమాతకోసం ప్రక్కకు పెట్టాం కూడా.

ఇదంతా గమనిస్తున్న జామచెట్టు నవ్వింది, మళ్లీ, మళ్లీ. జవాబులేని ప్రశ్నలు నన్నెందుకు అడిగావని, విరగబడి నవ్వింది.